Orgaandonatie, stille tranen, diep verdriet, nieuwe wet

Orgaandonatie voor mij voelt het als een complex geheel, het lukt me nog niet boosheid, machteloosheid, vragen te laten gaan en vertrouwen te hebben.

Hartverlangens

op een ochtend werd ik wakker in het ziekenhuis en naast mij lag een oude prachtig grijze vrouw heel stilletjes te huilen, de tranen biggelden over haar zacht bleek rose wangen.
Zij vertelde mij van haar allerliefste wens weer samen te zijn met haar overleden man en haar lieve trouwe hond. Ze was ook boos en begreep er niets van. Ze had immers aangegeven dat zij niet gereanimeerd wilde worden, ook in het tehuis waar zij woonde en “gevonden” was, wisten ze van haar keuze.

Ik snap dat wanneer een hulpverlener iemand “vind” en er direct gehandeld moet worden dat deze niet eerst gaat zoeken naar zo een verklaring, het is zijn/haar hartverlangen mensen te helpen. Hoe zit het met het hartverlangen van de vrouw naast mij in dat andere bed. Had zij op haar borst een tatoeage moeten laten zetten? Niet reanimeren?

Celgeheugen

Zelf heb ik aangegeven dat mijn nabestaanden bepalen hoe en wat mbt orgaandonatie, simpelweg omdat zij weten wat ik wil. Zij weten ook dat het voor mij belangrijk is hoe mijn organen verwijderd worden wanneer dat voor hen OK is. Omstandigheden van dat moment, hoe het voor hen is, kan, goed voelt, om verder te kunnen is voor mij ook essentieel.

Door een auto-ongeluk waar mijn hoofd niets van weet hebben mijn lichaamscellen mij in de jaren daarna laten ervaren dat zij ook een geheugen hebben. Ik wil als mij iets overkomt, dat die cellen bedankt worden, begeleid worden, afscheid nemen van het lichaam wat mij altijd geholpen heeft verder te komen, te ontwikkelen op alle lagen van bewustzijn. En dat zij voorbereid worden op een ander lichaam, zodat zij daar weer op al die lagen optimaal kunnen functioneren.
Geheugen zit opgeslagen in alle cellen van mijn lijf.
Orgaandonatie in alle lagen van bewustzijn, graag gedaan, met liefde.

Dood overgang naar een andere vorm

Wanneer ben je dood, niet voor niets werd er heel lang geleden een belletje boven een graf geplaatst. Reserveren Antroposofen een aantal dagen voor het verlaten van de ziel uit ons lichaam.
Houden en hielden volkeren, dicht betrokken bij de natuur, ceremonies om alle energie mee te nemen of te laten gaan in de overgang van het één naar het ander.

Ik voel me boos, machteloos en  heb weinig vertrouwen in de gang van zaken rondom orgaandonatie.
Ben voor een opleiding in de “snijzaal” geweest en daar was van respect voor de lichamen, door de mensen bewust ter beschikking gesteld om ons te onderwijzen, weinig te merken. Die mag ik herformuleren, mijn respect is niet zoals een ander dat beleeft of uit.

Mijn lijf ik bepaal toch? blijkbaar niet

Of zal ik op mijn borst, mijn wensen laten tatoeëren voor het geval ze tegen mijn nabestaanden moeten zeggen; “oeps ze zitten al in een ander lijf, helaas, dat kan niet meer, wij doen het nou eenmaal zo”
Het is mijn lichaam, ik samen met nabestaanden bepalen wat ermee gebeurd.

Andersom zou ik hetzelfde wensen. Ik zal er alles aan doen om de organen en cellen welkom te heten in mijn lichaam en te bedanken voor alles wat zij gebracht hebben in het andere lichaam. Toch zou ik me diep ongelukkig voelen wanneer het “andere” lichaam geen gelegenheid heeft gekregen de energie los te laten.
Want een bewuste keuze is het niet meer…je moet…of je wil of niet…
Onze artsen werken nog niet bewust met energie, zij hebben een compleet andere training doorlopen. Ikzelf acht mijzelf ook geen specialist en een specialist is wel mijn wens wanneer het om mijn lijf zou gaan.

Mijn Cellen

Dit alles schrijvende wetende dat alles energie is en tijd niet echt bestaat, had ik besloten toen de nieuwe wet er kwam de blog niet te posten, ik was te boos.
Ik heb mijn cellen “verteld” dat wanneer het ooit zover mocht komen ze zich volledig welkom mogen voelen in het “nieuwe” lichaam. Veel plezier mogen hebben en dit lichaam en de persoon mogen dienen naar beste vermogen. Nu teruglezend is het voor mij te belangrijk om niet te delen. Blije cellen is waar ze ook mogen zijn een groot goed.

In en met liefde gedeeld inclusief een lief gebed voor de mooie zachte vrouw naast mij in het ziekenhuisbed en mijn cellen 😉
Karoline