Oogcontact, wezenlijk vind ik, ik mag graag in ogen kijken, de kleur, de scharkeringen, sterren, vlekjes, lijntje, wat ik erin meen te lezen, wat ik door ogen heen waarneem, ook wanneer ik ze sluit en via de binnenkant, het gevoel van binnen wanneer iemand je aankijkt. Dat was ik ff vergeten toen ik het evenement van Monique van Oerbeweging voorbij zag komen. Mij te spannend om midden op een plein in de stad mensen uit te nodigen waarachtig contact te maken door alleen in elkaars ogen te kijken zonder verder te praten. Dus een veilige vraag gesteld aan Rolf, ….dacht ik.
Oogcontact evenement
“Monique heeft een mooi evenement in Haarlem, zin om te gaan?”
Wat denk je zegt ie, “JA.”
Goeie, wezenlijke, initiatieven in de wereld zetten vind ik belangrijk zeker wanneer zij aansluiten bij mijn waarden en de spil van mijn bedrijf (ik maar dan groter) dus op naar Haarlem voor verbinding.
Ik ging natuurlijk voor de “support verbinding”, ik hoefde van mezelf niet deel te nemen, daar midden op dat plein te gaan zitten waar iedereen je kan zien. Dat was de ruimte die ik mezelf gegeven had na het verrassende “ja” van Rolf.
Spannend
We komen aanlopen en zie ze al zitten midden op het plein, wauw wat een lef.Durf eigenlijk niet dichterbij te komen, stel je voor dat.
Rolf gaat zitten op een mat met kussen en ik loop rondjes draaiend om de ster heen, die verwerkt is in de stenen van het plein. Ik realiseer me dat ik deze kans echt niet voorbij kan laten gaan…niets zeggen alleen maar kijken. De kans wint van de angst en ik zit. De ervaring is intens zelfs met de ogen tegenover me die ik zo goed ken. Het rumoer van de terrassen op het plein verdwijnt zachtjes naar de achtergrond en er is alleen nog maar dat gevoel bij mij van binnen. Het is fijn om hier te mogen zijn samen met Rolf en alles wat er dan ook is buiten ons, is ok. Schuif een plekje op en kom tegenover Monique te zitten. Weer verstomd het rumoer en het lijkt wel of het nog stiller wordt. Ik ervaar een soort leegte en voel een golf van dankbaarheid door me heen gaan. Wauw dat ik zo diep in de ogen van een ander mag kijken, wat een heerlijke verbinding zo.
Geen woorden die zo makkelijk anders gehoord kunnen worden dan bedoeld, daar hoef ik dan dus zelf ook niets meer van te vinden. Oogcontact zonder oordeel (hoe lief ook soms) naar mezelf en naar de ander.
Grenzen verlegd
Ik voel me trots, ik, die het best (nog) lastig ervaart bij mezelf te blijven in groepen mensen. Zomaar op een plein volledig met aandacht bij mezelf en de ander.
Dat gevoel is dan wel weer zo spannend dat ik eerst maar een rondje om het plein ga lopen. Hoor wat opmerking zoals je moet in elkaars ogen kijken zonder te lachen, van welke kerk zou het zijn, wat kost dat, waar zouden ze dat voor doen, ik wordt er blij van. Mensen praten erover, zijn aangeraakt maken verbinding. Het laatste zetje om zelf ook in het midden te gaan zitten.
Verbinding existentieel
Bijzonder dat ik (liever achter dan voor de camera) het nu jammer vind dat ik niet op de foto sta met de personen die kwamen zitten. Het gevoel wat deze mensen mij hebben laten ervaren over mijzelf zal ik koesteren. Ook van de mensen die niet zijn komen zitten, het te spannend of stom vonden. Diep geraakt. En welke ervaring de mensen ook gehad hebben enof meenemen, er was verbinding. Voor mij een existentiële waarde.
Oprechte aandacht
Wat heb ik een mooie dag gehad, dank je wel Monique, dank je wel lieve mensen die wellicht ook buiten hun comfort zone zijn gaan zitten. Om zo de ervaring van verbinding via oogcontact aan te gaan. Tijd en moeite voor zichzelf en mij genomen hebben een moment van oprechte aandacht te delen.
Ook dank aan de mensen die niet zijn komen zitten maar wel degelijk oogcontact gezocht hebben in het voorbijgaan.