…een dankbaar JA op een uitnodiging, zweethut my “happy place”
gevolgd door weerstand omdat ik dan wel goed en duidelijk moet schrijven
en oeps…eenmaal schrijvend…??? ik vind het echt fijn te schrijven…
gedachten te ordenen ervaring te delen.
DONKER VEILIG ZWEETHUT
Nadat ik de aller eerste keer vanuit een donker “veilig holletje” naar buiten kwam kreeg ik de naam Karoline van mijn ouders. De eerste ontmoeting met de wereld heb ik zeker niet als veilig ervaren. Dat werkt door in je leven heb ik gemerkt. Telkens wanneer ik nu uit de, veilig voor mij heilige ruimte van de zweethut kom, ervaar ik de wereld als steeds een stuk veiliger.
De zweethut voor mij
De zweethut stelt me in staat om vanuit rust, ontspanning en oprechte aandacht voor mezelf, voor en met elkaar, alledaagse en wanneer ik mezelf erop trakteer ook de diepere lagen van mezelf aan te kijken. Voor mij een zachte en fijne manier van los laten, ondersteund door het natuurlijke proces van mijn fysieke lichaam. In de natuur, met alle symboliek, de elementen gecombineerd met een bodem van voedende energie die voor mij ontstaat door samen te Zijn. Uit ervaring weet ik dat ik ervoor kan kiezen, alléén maar te ontspannen (wat soms al meer dan genoeg uitdaging is) of een thema aan te gaan waar ik graag meer van wil ervaren of aangereikt is/wordt door de gieter. Net zoals ze dat bij vele oervolkeren deden, samen zijn, verhalen delen, in het donker om te helpen herinneren dat we allemaal gelijk zijn. Of wanneer er verdieping of antwoord gewenst is op belangrijke zaken/ keuzes van het leven hier op aarde.
Voorbereiden Verbinden
Vanaf het moment dat ik weet dat er een zweethut gaat komen, merk ik dat er voor mij een synchroniciteit gaat “lopen”. Thema’s maken zich kenbaar en wanneer ik ervoor kies kan ik daar mijn intenties op zeten. 😉 die kan ik ook net zo goed weer laten gaan want het kan bij de zweethut ook zomaar anders zijn. Het is wat het is en dat is precies goed in het moment. Het is mijn manier van voorbereiden en van verbinding vinden.
Elementen
Het vuur, water, lucht en de aarde, kan ik door de setting en door de dag heen werkelijk als compagnons zien waar ik telkens veel van leer. Het vuur heeft mij eens laten ervaren dat het echt te veel werd (hitte) en dat wanneer ik mijn “huidcellen” toesta te openen dat de hitte veranderd in aangename warmte, een deken van zachtheid die over mijn hele huid komt zonder ook maar één stukje over te slaan. Het inzicht dat ik het zelf ben die vecht tegen wat zich aandient.
Water
Water heeft me laten “zien” dat het leuk en waardevol is om samen water te halen. De oever van de beek bleek te stijl om het alleen te doen, vragen om hulp is voor mij soms (OK (nog) vaak dan) uitdagend, eenmaal samen gaat het eenvoudiger. Samenwerken kan leuk zijn en samen draag je zorg voor het water. Water voor iedereen om te koelen en voor de gieter, waardevol dus voor de “gemeenschap”.
Lucht
Lucht, wind, de verkoeling die het kan geven wanneer de “deur” open gaat, precies dat zuchtje wind wat nodig is om de dekens op de juiste plaats te laten landen. Veel wind om het vuur lekker aan te wakkeren of net te veel wind om het vuur aan te steken. Alles vraagt om aandacht en ik vind het fijn om daar op deze wijze aan herinnert te worden. De ruimte die ik mezelf kan geven door te ademen. Bijzonder, zacht, zonder oordeel, opgedaan door mijn eigen-wijsheid.
Aarde
Aarde, mijn blote handen en voeten op de aarde, na de hut languit op haar gras of modder, mijn huid en ik worden er acuut rustiger van. Ze neemt wat te veel is zonder vragen van me. Een ondoordachte handeling tijdens een hut om een spattende voorouder (steen) “even” terug te leggen in de “vuurplaats” heeft me haar verzorgende kracht laten ervaren. Toegeven dat ik me verbrand had wilde ik natuurlijk niet, uit de hut gaan om te koelen ook niet. Mijn vingers vonden de aarde en ik heb ze daar in laten rusten. Na een tijdje voelde ik dat de “hitte” uit mijn vingers was. Geen blaren, geen weg geschroeide huid, niets. Net als de kus van mijn moeder op de zoveelste kapotte knie, heeft moeder aarde voor mij de pijn weggenomen. En ja dat verbranden is net zo als bij die knieën, hardleers zullen we maar zeggen.
(eigen)Waarde
Hihi, schrijven is echt leuk, al meer dan genoeg woorden om te delen, en dan heb ik het nog niets verteld over de dieren, planten, situaties die voorbij komen, het opbouwen van de hut, of mijn ervaringen in de hut zelf.
Een zweethut voelt voor mij een soort vakantie, ver weg van de dagelijkse beslommeringen, mezelf Zijn in het Nu. Hoewel ik het een tikkeltje confronterend vind de volgende woorden op te schrijven…mezelf (jezelf) Zijn in het Nu is een waardevolle bijdrage aan de ceremonie van de zweethut.
diep Reinigen ruimte voor verandering
Nadien werkt de zweethut voor mij ook nog door. De meest opvallende voor mij, is de enorme reiniging die ik ervaar op vele lagen. Het lijkt bizar maar een voorbeeld van de fysieke laag was voor mij, dat ik, die normaal elke dag onder de douche gaat en als 20tiger te horen kreeg van de dokter dat 3x per dag douchen echt te veel is, wel dagen lang geen behoefte kan voelen te douchen na een hut.
Wat ik wel of niet doe is mijn geheimpje…neem deel aan een zweethut, stap de ervaring in en voel het zelf zou ik zeggen.
…er zijn geruchten, ik laat het je zo snel mogelijk weten…
Gister weer een bijzondere zweethut mogen ervaren bij Innerchanges. Met dank aan de zon, vogels, hout, stenen, aarde, vuur, water,, vliegen, deelnemers, begeleiding kortom alle energie die er was. Toevallig had zich 2 dagen voor de hut het onderwerp (eigen)Waarde weer “aangemeld” om een stuk je verder te ervaren en onderzoeken. Opnieuw een uitnodiging (wel 2 of 3x :I) en ook dit keer weerstand. Dit keer om me uit te spreken. Meermaals slik ik de woorden in en weg. Geduld en de ondersteuning van de groep voelend spreek ik me uit. Voel een beetje opluchting toch is de spanning nog erg groot. Door de dag heen zie, hoor, voel ik allerlei signalen over eigenwaarde. Mijn hoofd weet wel dat dat gebeurd bij een zweethut, vandaag heb ik de beweging die in gang gezet wordt door mijn woorden ruimte te geven, gevoeld. Weer een ervaring om dankbaar voor te mogen/kunnen zijn.
Of ik de volgende keer meteen mijn “binnenste” woorden deel? Geén idee! stap voor stap, het mag…de 17e juni weer een kans in de voor mij zo waardevolle ceremonie.