Rico, een jonge knul, open, eerlijk, recht voor zijn raap, redelijk eigenwijs, slimmer dan je in eerste instantie zou kunnen vermoeden en een hart van goud. Wat de grondslag is van de ziekte die hem overkomt weet niemand zeker, kanker. Nou is kanker al niet uit te leggen maar hoe dat je dat bij Rico? De “bagger” die hij in moet innemen, de hoofd- en buikpijn die hij daarvan krijgt, de kapotte lippen, zouden hem beter moeten maken? Hij zelf heeft van die kanker (nog) helemaal geen last.
Onbeperkte wijsheid
Rico heeft het syndroom van Down. Wat voor mij zoveel inhoud dat hij verstandelijk ONbeperkt is. De wijsheid die hij mij heeft laten zien en geleerd heeft, overstijgen alle beperkingen die ik mezelf opleg door bemoeienissen van mijn hoofd. Mijn eigen verstandelijke beperkingen.
Kun jij iets doen?
…of ik iets voor Rico kan doen, wordt gevraagd…
Nadat mijn hoofd klaar is met de eerste reacties, weet ik zeker dat ik iets voor hem kan doen. Van mijn zusje weet ik dat chemo te voelen is in je lijf, je voelt bijna letterlijk dat alles kapot gemaakt wordt. Rico, die volgens mij nog beter kan voelen hoe het met zijn lijf is dan veel andere mensen, krijgt “spul” waar je beter van wordt terwijl hij wellicht voelt, dat alles kapot gaat. Ik kan hem laten ervaren dat er ook nog iets fijns te voelen is namelijk de trillingen van de klankschalen. Dat hij daarvan rustig wordt en zijn lichaamscellen ondersteund weer gezond (originele trilling) te worden doet er voor hem niet toe.
Samen met de klankschalen
We spelen met de klankschalen, Rico zet ze soms omgekeerd op zijn hoofd en slaat ze dan zelf aan. We gebruiken ze als trommels. Af en toe mag ik hem een massage geven met de schalen. Hij legt zijn handen op de schalen of draait zijn hoofd van me weg wanneer het voor hem genoeg is geweest.
Duidelijk zonder omhaal. Niets omdat ik het zo fijn vind, hijzelf, dat is belangrijk. Eén van de lessen die ik van hem mocht ontvangen.
Al na de eerste keer heeft hij minder hoofdpijn. Hij gaat rustiger slapen, knarst minder met zijn tanden en wordt weer meer zijn vrolijke zelf. Door omstandigheden zowel aan zijn als aan mijn kant, stoppen na een aantal maanden mijn bezoeken met de klankschalen.
(Weer)zien en (aan)raken
Rico is graag en veel buiten, ik tref hem na nog enkele maanden buiten op een stoel. Vraag hem of hij nog weet wie ik ben, hij zegt ja. Ik kijk hem “scheef” aan en schieten allebei in de lach. We lachen omdat we allebei weten dat hij overal “ja” als antwoord geeft. Dan gaat hij recht opzitten, sluit zijn ogen, maakt van zijn handen een grote kom (we begonnen tijdens ons samenzijn met een klankschaal op allebei zijn handen) brengt ze boven zijn hoofd en laat ze langzaam naar beneden zakken (een beweging die ik tijdens de klankschaalmassages maak) ik zie dat zijn ademhaling dieper en trager wordt. Rico raakt me diep, de tranen prikken achter mijn ogen. Hij opent zijn ogen, kijkt me aan en geeft me de mooiste liefdevolle glimlach van oor tot oor. Daarmee heeft hij mij een anker gegeven in mijn leven. Hij begrijpt het, hij heeft ze gevoelt en laat zien dat ze hem rust brachten en brengen.
Ik kan niet anders dan Dankbaar zijn dat ik met de klankschalen iets voor hem mocht doen.
Dank je wel Rico voor alle lessen die je mij gegeven hebt, door te zijn wie je bent.
Rico is natuurlijk niet zijn eigen naam zodat zijn privacy gewaarborgd blijft.
foto’s van zomerfestival van zorghuis
Dank lieve familie voor de toestemming.