Meneer van Dalen en zijn vrouw zitten naast elkaar in de kring rondom de instrumenten die zijn meegebracht. Hij komt wat boos over en zij wat onzeker. Het is een gezellige huiskamer met verschillende stoelen een kast. Er hangen wat schilderijen en kunstige handwerken aan de muur en echte planten (daar wordt ik blij van). De ranja is net op. De huiskamer is van een gesloten woonzorggroep voor mensen met niet aangeboren hersenaandoeningen. Men komt hier samen voor activiteiten en indien gewenst de maaltijden.
verandering ervaren
Zorgmedewerkers hebben mij al eerder ontmoet. Na eerst wat scepsis hebben ze ervaren dat klanken wat doen met bewoners. Het is heel anders dan de muziek dagen, hun gedrag veranderd. Daarom hebben zij, mevrouw en meneer van Dalen vanmiddag uitgenodigd.
Klanken verbindende factor
De klanken vullen langzaam de “huiskamer”. De ene bewoner reageert op de drums, de ander op de klankschalen. Koshi’s, windgongen met een kristallen klepel en in verschillende toonaarden, spreken bijna elke bewoner aan, die ik heb mogen ontmoeten met klank. Hun ogen veranderen en zoeken met oren en ogen naar waar dat geluid vandaan komt. Nog meer klanken vullen de ruimte en er daalt een soort stilte in en om de bewoners. Sommige bewoners lijken weg te dutten anderen worden alert. Wanneer ik de klankschalen laat horen en voelen zie ik verschillende emoties naar voren komen in lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen. Emoties die zo uitdrukking vinden aan wat er van binnen leeft. Zo ook bij meneer van Dalen, hij fluit naar mij en ik fluit terug. Samen hebben we een “gesprek” al fluitend komen we steeds dichter bij elkaar. De zorgelijke, boze blik in zijn ogen maakt plaats voor “twinkels”.
Klank een andere taal
Er is iets aangeraakt bij meneer van Dalen maar ook bij zijn vrouw. nadien hebben we een gesprek en haar ogen zijn vochtig. Weet je “lieverd” zegt ze. “Zo speelde hij vroeger met de kinderen, ze hadden hele gesprekken op die manier, ik vind het zo erg dat ik niet meer met hem kan praten”. Wanneer ik haar vertel dat hij mij al fluitend vertelde van de ondeugende dingen die hij deed samen met de kinderen, zogenaamd zonder dat u (zij) het wist, breekt er een traan door. Ik stel haar voor om een andere taal dan woorden te gebruiken om met haar man te praten, de taal van het “fluitje”. Ze kijkt me aan en zegt; “O,Ja dat kan ook, want ik verstond hun vroeger ook wel hoor”. Inmiddels is het al heel wat jaren terug dat ik haar mooie warme lachende ogen zag, nog steeds zie ik die van haar en die van hem voor me als de dag van gister.
Werken met klank en klankschalen telkens opnieuw dankbare momenten.
Meneer en mevrouw van Dalen zijn levensecht hun naam is anders zodat hun privacy is gewaarborgd.